De har kommet! Bare se, bevis:
Dette fenomenet oppdaga eg på mosvannet. Ka gjorde eg der, midt på dagen? Jo, eg jakta på romvesner. Og eg fant di. (egentlig hadde eg gått på feil buss og måtte gå ein meget lang omvei hjem..) Eg blei tom utsatt for angrep, av ein flygende talerken. Smertefult og traumatisk. Eg e jammen glad for at eg har tatt forholdsregler for sånne psykiske påkjennelser. Eg har nemlig allerede bekjempet tilstanden PRE traumatisk stress syndrom bare i tilfelle eg sko bli utsatt for någe traumatisk. Vise seg at det va lurt. Eg har altså forbygd ein psykisk lidelse som ellers ville intruffet etter et slikt alienangrep. Uansett.. this is what happend:
Dagen begynte som vanlig, med søvndryssende forelesninger og hypothermia. Pga den sinnsyke kulden gjekk eg på den fuste bussen som kom. Det var ikkje rett buss, så det endteme at eg måtte gå to heile ekstra km hjem. Då va d flaks at vannet hadde frøse. Snarvei rundt vann e ein sjelden skatt! Men så skjedde det traumatiske: Eg oppdaga at eg blir jakta på:
(Ja, det står "MARTE" og d kan kun bety en ting)
Så ka jørr man når ein ser at ein e jakta, og isen i tillegg begynne å knake? (noe eg nekte å tro på at betyr at isen fryse.. bullshit! Det e bare sånt folk seie når de vil fanga deg.) Så eg gjorde det einaste fornuftige i ein sånn situasjon: Eg la på sprang.
Nok ein felle. For ka skjer når ein springe på is? Ein kan komma t å skli. Og siden eg har erklært meg sjøl psykisk frisk, gjekk eg rundt uten hjelm. Den sko eg ha beholdt på, for nå e eg fysisk syk i hodet. Vondt va d å falla, meget vondt. Men alien-angrepet stoppa ikkje der. Det hadde så vidt begynt. For når eg reiste meg opp fekk eg nemlig ein flygende tallerken i håve. Sånn så an ud:
Någen stakkars ongar innbilte seg at dette va ein artig leke. For å skåne deres naive sinn og uskyld tok eg UFO'en i lommå å sprang hjem.Nå holle eg meg inne t all snø, is og flygende talerkner e vekke. Bare se koss d ser ud der ude..
Når eg ein sjelden gang MÅ ud av huset (for å f.eks kjøpa appelsiner) passe eg på å ta på meg kamuflasjen min sånn at romvesnene ikkje finne meg. Du ska få se kamuflasjen min siden eg stole på deg. Eg tror nemlig ikkje at romvesnene kan dette med internett. Då hadde de fonne meg for lenge siå.
Hverdagen min e altså fylt av angst. Angst for ailien-abduction (romvesenbortføring, for du som enda ikkje har lært deg nynynorsk), angst for ufoer, angrep, snø og is. Einaste så holle meg fra å henga meg i taket (utenom at det e for lavt under taket) e at eg gjenoppdaga snåsamannens faktiske eksistens . I fjor blei eg kjempe skuffa når det viste seg at snåsamannen ikkje e ein avskyelig snømann, men ein vanlig, kjedelig mann. Nå e eg derimot overbevist om at han faktisk e ein skjønne, liden snømann. Eg traff nemlig på an på vei hjem fra trening her om dagen. Han va ude å jogga. Sporty fyr denne snømannen. Dagen itte va d bilde av den lokale uteliggaren som va ude å jogga for å holla varmen. Snakk om misforståelse va journalistene.
No comments:
Post a Comment